22 Ιουνίου 2017

Ο Λόγος του Ευαγγελίου και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Ο Λόγος του Ευαγγελίου και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης
Του  Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Η ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής (Ματθαίου 6, 22-33) μας προτρέπει να ζητούμε πρώτον τη Βασιλεία των Ουρανών και όλα τα άλλα που έχουμε ανάγκη, ο κοινός επουράνιος Πατέρας μας, ο Δημιουργός μας θα φροντίσει μέσα από τη θεία του Πρόνοια να τα έχουμε.
«Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα (υλικά αγαθά) προστεθήσεται υμίν» (Ματθαίου 6, 33).
Ο Ιησούς Χριστός συνδέει την Βασιλεία των Ουρανών με την επικράτηση της Δικαιοσύνης του Θεού, να κάνουμε το παν να μη αδικείται κανένας άνθρωπος,  να ζούμε  δηλαδή μέσα στην πραγματικότητα της Δικαιοσύνης του Θεού. Όταν απουσιάζει η Δικαιοσύνη από μια κοινωνία δημιουργούνται οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, κι όλες οι μορφές κοινωνικής αδικίας και βίας, όπως η τρομοκρατία. Η ελπίδα μας να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας του Θεού στηρίζεται στη συμμετοχή μας στη ζωή του Χριστού, να ζούμε δηλαδή με πρότυπο τη ζωή του Χριστού και των αγίων μας.
Η Ιστορική πλέον Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης της οποίας προέδρευσε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στο πολύ σημαντικό κείμενο της για την αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο για «τη  συμβολή τς ρθοδόξου κκλησίας ες πικράτησιν τς ερήνης, τς δικαιοσύνης,τςλευθερίας, τς δελφοσύνης καί τς γάπης μεταξύ τν λαν, καί ρσιν τν φυλετικν καί λοιπν διακρίσεων», τονίζεται με σαφήνεια ότι, «Ἐμπνεομένη διαρκς πό τήν προσδοκίαν καί τήν πρόγευσιν ατήν τς Βασιλείας το Θεο κκλησία δέν διαφορε διά τά προβλήματα το νθρώπου τς κάστοτε ποχς, λλά, ντιθέτως, συμμετέχει ες τήνγωνίαν καί τά παρξιακά προβλήματά του, αρουσα, πως  Κύριός της, τήν δύνην καί τάς πληγάς, τάς ποίας προκαλε τό κακόν ες τόν κόσμον καί πιχέουσα, ς  καλός Σαμαρείτης,λαιον καί ονον ες τά τραύματα ατο (Λουκ. ι’, 34) διά το λόγου «τς πομονς καπαρακλήσεως» (Ρωμ. ιε’, 4, βρ. ιγ’, 22) καί διά τς μπράκτου γάπης.  λόγος της πρός τόν κόσμον ποβλέπει πρωτίστως χι ες τό νά κρίν καί καταδικάσ τόν κόσμον (πρβλ. ωάν. γ’, 17 καί ιβ’, 47), λλά ες τό νά προσφέρ ες ατόν ς δηγόν τό Εαγγέλιον τς Βασιλείας το Θεο, τήν λπίδα καί βεβαιότητα τι τό κακόν, πό οανδήποτε μορφήν, δέν χει τόν τελευταον λόγον ες τήν στορίαν καί δέν πρέπει νά φεθ νά κατευθύν τήν πορείαν της.

 μεταφορά το μηνύματος το Εαγγελίου συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ντολήν τοΧριστο «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τ θνη, βαπτίζοντες ατος ες τ νομα τοΠατρός κα το Υο κα το γίου Πνεύματος, διδάσκοντες ατος τηρεν πάντα σανετειλάμην μν» (Ματθ. κη’, 19), ποτελε διαχρονικήν ποστολήν τς κκλησίας».
Εις το ίδιο σημαντικό κείμενο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου τονίζεται με σαφήνεια το μέσο διά το οποίο μπορούμε να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών με την θεολογική ανάλυση της πραγματικότητας της Δικαιοσύνης του Θεού όταν ο κάθε άνθρωπος είναι ευαίσθητος να προστατεύεται με κάθε τρόπο η υπόθεση της Δικαιοσύνης («Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γής»). Η επικράτηση της Δικαιοσύνης του Θεού συνδέεται με το βαθμό που δεν επιτρέπουμε να υποφέρει ο συνάνθρωπος μας (από φτώχεια, βιασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του όπως τα ανυπεράσπιστα παιδιά σε εμφύλιους σπαραγμούς και πολεμικές συρράξεις κτλ).
Συγκεκριμένα στη παράγραφο για την «ποστολή τς ρθοδόξου κκλησίαςς μαρτυρία γάπης ν διακονίᾳ», τονίζεται ότι
« ρθόδοξος κκλησία, πιτελοσα τήν σωτήριον ατς ποστολήν ν τ κόσμ, μεριμνμπράκτως διά πάντας τούς νθρώπους χρζοντας βοηθείας, τούς πεινντας, τούς πόρους, τούς σθενες, τούς ναπήρους, τούς περήλικας, τούς διωκομένους, τούς αχμαλώτους, τούς φυλακισμένους, τούς στέγους, τά ρφανά, τά θύματα τν καταστροφν καί τν πολεμικν συγκρούσεων, τς μπορίας νθρώπων καί τν συγχρόνων μορφν δουλείας. Ακαταβαλλόμεναι πό τς ρθοδόξου κκλησίας προσπάθειαι διά τήν καταπολέμησιν τςνδείας καί τς κοινωνικς δικίας ποτελον κφρασιν τς πίστεως ατς καί διακονίαν Ατο το Κυρίου,  ποος ταύτισεν αυτόν πρός πάντα νθρωπον, δίως πρός τούς ννάγκαις ερισκομένους: «φ’ σον ποισατε ν τοτων τν δελφν μου τν λαχστων,μο ποισατε» (Ματθ. κε’, 40). ν τ πολυπτύχ ταύτ κοινωνικ διακονί κκλησία δύναται νά συνεργάζηται μετά τν διαφόρων σχετικν κοινωνικν φορέων.
Ο νταγωνισμοί καί α χθρότητες ν τ κόσμ εσάγουν δικίαν καί νισότητα ες τήν συμμετοχήν τν νθρώπων καί τν λαν ες τά γαθά τς θείας δημιουργίαά καί δηγον εςξαθλίωσιν τς νθρωπίνης πάρξεως. Στερον πό κατομμύρια νθρώπων τά βασικάγαθς, προκαλον μαζικάς μεταναστεύσεις πληθυσμν, διεγείρουν θνικάς, θρησκευτικάς καί κοινωνικάς συγκρούσεις, α ποαι πειλον τήν σωτερικήν συνοχήν τν κοινωνιν».
 κκλησία δέν δύναται νά μείν διάφορος ναντι τν οκονομικν καταστάσεων, α ποαιπηρεάζουν ρνητικς λόκληρον τήν νθρωπότητα. πιμένει ες τήν νάγκην, οχί μόνον οκονομία νά ρείδηται πί θικν ρχν, λλά καί μπράκτως νά διακονται δι’ ατς νθρωπος, συμφώνως καί πρός τήν διδασκαλίαν το ποστόλου Παύλου, «κοπιντας δεντιλαμβνεσθαι τν σθενοντων, μνημονεειν τε τν λγων το Κυρου ᾿Ιησοτι ατς επε· μακριν στι μλλον διδναι  λαμβνειν» (Πράξκ’, 35).  Μ. Βασίλειος γράφει τι «σκοπός ον κάστ προκεσθαι φείλει ν τ ργ  πηρεσία τν δεομένων, οχ  δία ατο χρεία» (ροι κατά πλάτος ΜΒ’. PG 31, 1025A).
Τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχν διευρύνεται δραματικς ξ ατίας τς οκονομικς κρίσεως,  ποία εναι συνήθως ποτέλεσμα κερδοσκοπίας χωρίς φραγμούς κ μέρους οκονομικν παραγόντων, συγκεντρώσεως το πλούτου ες χερας λίγων καί στρεβλς οκονομικς δραστηριότητος,  ποία, στερουμένη δικαιοσύνης καί νθρωπιστικς εαισθησίας, δέν ξυπηρετε, τελικς, τάς πραγματικάς νάγκας τς νθρωπότητος. Βιώσιμος οκονομία εναι κείνη,  ποία συνδυάζει τήν ποτελεσματικότητα μετά δικαιοσύνης καί κοινωνικς λληλεγγύης.
πό τάς τραγικάς ταύτας καταστάσεις, κατανοεται  τεραστία εθύνη τς κκλησίας διά τήν καταπολέμησιν τς πείνης καί πάσης λλης μορφς νδείας ν τ κόσμ.ν τοιοτον φαινόμενον ες τήν ποχήν μας, κατά τήν ποίαν α χραι ζον πό καθεστώς παγκοσμιοποιημένης οκονομίας, ποδηλο τήν σοβαράν κρίσιν ταυτότητος το συγχρόνου κόσμου, διότι  πενα οχί μόνον πειλε τό θεον δρον τς ζως λοκλήρων λαν, λλά καί θίγει τό μεγαλεον καί τήν ερότητα το νθρωπίνου προσώπου, συγχρόνως δέ προσβάλλει καί τόν διον τόν Θεόν. Διά τοτο, ν  μέριμνα διά τήν δικήν μας τροφήν εναι θέμα λικόν, μέριμνα διά τήν τροφήν το συνανθρώπου μας εναι θέμα πνευματικόν (ακ. β’, 14-18).ποτελεπομένως, ποστολήν λων τν ρθοδόξων κκλησιν νά πιδεικνύουνλληλεγγύην καί νά ργανώνουν ποτελεσματικς τήν βοήθειάν των πρός τούς νδεεςδελφούς.
 γία το Χριστο κκλησία ν τ καθολικ σώματι ατς, περικλείουσα ες τούς κόλπους ατς πολλούς λαούς τς γς, ναδεικνύει τήν ρχήν τς πανανθρωπίνου λληλεγγύης καί ποστηρίζει τήν στενοτέραν συνεργασίαν λαν καί κρατν πρός ερηνικήν πίλυσιν τν διαφορν».
Να μη ξεχνούν μερικοί προσήλυτοι ορθόδοξοι θεολόγοι που πολεμούν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο όπως οι Αρειανοί την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, ότι προέρχονται από Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες που βιώνουν την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό λιγότερα από χίλια χρόνια από αυτούς που συμμετείχαν στις εργασίες της. Δυστυχώς κι οι Χριστιανοί του ενδέκατου αιώνα φέρουν ευθύνη για το τότε σχίσμα του 1054. Όσοι πολεμούν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο λίγο πολύ συμπεριφέρονται όπως τους χριστιανούς του ενδέκατου αιώνα με κοινό χαρακτηρισμό αντί της αγάπης το μίσος και το φανατισμό. Όσοι πολεμούν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, δυστυχώς δείχνουν ότι δεν μας αγαπούν όσο τους αγαπάμε, όπως δείξαμε όλοι εκείνοι που συμμετείχαμε στις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και κατά συνέπεια τις Εκκλησίες μας.


...